Heb jij soms ook zo’n lamgeslagen gevoel na het horen van het nieuws uit de wereld. Ver weg gebeurt iets dat in feite losstaat van jouw leven maar het raakt je toch. Hoe ga je hiermee om?
We kunnen het geweld en het lijden in de wereld niet bevatten. Telkens wanneer er iets ingrijpends gebeurt kan een gevoel van moedeloosheid en vrees ons overspoelen. Moedeloosheid omdat het lijden zo groot is, en we het gevoel hebben met lege handen te staan. Vrees omdat we de gevolgen van geweld niet kunnen overzien. Waar gaat het heen? Zal deze gebeurtenis leiden tot nog meer afscheiding, onbegrip en haat?
Het gevaar is dat we ons afsluiten en verharden, de muren optrekken om de pijn van de wereld niet te voelen, maar zal het daarmee beter worden? Of voedt het vooral het gevoel van ik en jij, wij en zij? Het duister kunnen we niet verdrijven door het uit te bannen. Duister verdwijnt wanneer er licht op schijnt.
Het licht van vriendelijkheid, medemenselijkheid en compassie hebben we allemaal in ons en juist nu is het zo belangrijk dat licht in jezelf op te zoeken en te laten schijnen. Het hoeven geen heldhaftige daden te zijn, leg de lat niet te hoog, dat verlamt. Kleine momenten van vriendelijkheid zijn altijd toegankelijk en maken een wereld van verschil.
Hier, nu is het enige moment waarin je leeft, waarin je bent, dus kijk om je heen, hier, nu, welk vriendelijk gebaar kun je maken? De deur openhouden voor een ander, uit de rij stappen bij de kassa als je mobiel afgaat, de buschauffeur begroeten, een glimlach naar een voorbijganger.
Aandacht en vriendelijkheid aanbrengen in momenten dat je in contact bent met een ander, wie die ander ook is, het is je medemens. Je zult zien dat er een glimlach verschijnt en je hart zachter wordt, in dat moment sta je niet met lege handen maar draag je bij aan een betere wereld.
